FLASHBACK
di Giorgia Bergantin
Momenti fugaci sorpassati.
La mostra personale Flashback, di Christos Giannopoulos, è un balzo nell’antico altrui, un album pittorico che narra frammenti di vita trascorsa, scenari naturali e istantanee umane di persone foreste. Con i luoghi e i soggetti di Giannopoulos si innesca naturalmente un dialogo intimo che supera la misconoscenza del contesto. Racchiuse in pochi centimetri, le storie dipinte dall’artista risultano familiari all’occhio straniero, che si emoziona al cospetto di memorie simili alle proprie.
Distese verdi, boschi in penombra, acqua che sgorga o che ozia, sagome di uomini, donne e bambini, che pur schivando il nostro sguardo, ci trascinano nella loro effimera esistenza.
Le tele di Giannopoulos appaiono come istanti sospesi, liberi dalla sveltezza aspra del tempo, prigionieri della stasi uggiosa dell’eternità.
In bilico tra il flusso e lo stallo, la natura e l’uomo si amalgamano in una sola visione, sfuggente, come un ricordo visivamente vago, emotivamente lampante.
Il processo creativo di Christos Giannopoulos prevede un’ispirazione primordiale di natura fotografica dall’archivio personale costituito sia da immagini scattate dall’artista stesso, sia da sequenze cinematografiche e polaroid del regista russo Andrej Tarkovskij (1932 - 1986).
Le riprese e gli scatti di Tarkovskij sacralizzano il quotidiano, tramutando l’usuale in poesia del reale. Una profonda nostalgia pervade le sue scene, trascinando l’ospite alle radici della propria memoria.
Dal negativo all’olio su tela o su alluminio, dalla nitidezza della foto o del video alla traccia evidente del gesto pittorico, del colore steso dinamicamente, talvolta delicatamente sfumato, talora grumoso e vibrante. Giannopoulos genera nuovi episodi di racconti ereditati dal suo passato visivo e mentale.
Le sue pennellate sono ritmiche, capaci di scandire le distanze tra i personaggi viventi e amorfi insediati in ambienti aperti spesso nebulosi o in stanze domestiche in penombra.
La mostra Flashback, ad eccezione di pochi casi, propone opere inedite, vergini di critica e condivisione, realizzate negli ultimi cinque anni.
FLASHBACK
της Giorgia Bergantin
Η ατομική έκθεση Flashback, του Χρήστου Γιαννόπουλου, είναι ένα άλμα στο μακρινό παρελθόν των άλλων, ένα εικαστικό άλμπουμ που αφηγείται τα θραύσματα μιας περασμένης ζωής, σενάρια της φύσης και ανθρώπινα στιγμιότυπα. Με τους τόπους και τους ανθρώπους που απεικονίζονται, πυροδοτείται φυσικά ένας ενδόμυχος διάλογος που ξεπερνά την άγνοια των συμφραζόμενων. Κλεισμένες σε λίγα εκατοστά, οι ιστορίες που ζωγραφίζει ο καλλιτέχνης φαίνονται γνώριμες στο ξένο μάτι, το οποίο συγκινείται μπροστά σε αναμνήσεις παρόμοιες με τις δικές του.
Πράσινες εκτάσεις, σκιερά δάση, νερό που ρέει ή που είναι ήρεμο, σιλουέτες ανδρών, γυναικών και παιδιών, που ενώ αποφεύγουν το βλέμμα μας, μάς παρασύρουν στην εφήμερη ύπαρξή τους.
Οι πίνακες του Γιαννόπουλου εμφανίζονται ως αιωρούμενες στιγμές, απαλλαγμένες από τη σκληρή ταχύτητα του χρόνου, αιχμάλωτοι της ζοφερής στασιμότητας της αιωνιότητας.
Ανάμεσα στη ροή και το αδιέξοδο, η φύση και ο άνθρωπος αναμειγνύονται σε ένα ενιαίο όραμα, ασύλληπτο, σαν μια οπτικά αόριστη, συναισθηματικά ξεκάθαρη ανάμνηση.
Η δημιουργική διαδικασία του Χρήστου Γιαννόπουλου περιλαμβάνει μια πρωτογενή έμπνευση φωτογραφικής φύσης από το προσωπικό του αρχείο, που αποτελείται από εικόνες που τραβήχτηκαν από τον ίδιο τον καλλιτέχνη, καθώς και από σεκάνς ταινιών και polaroid του Ρώσου σκηνοθέτη Αντρέι Ταρκόφσκι (1932 - 1986).
Τα πλάνα και τα στιγμιότυπα του Ταρκόφσκι ιεροποιούν την καθημερινότητα, μετατρέποντας το συνηθισμένο σε ποίηση του πραγματικού. Μια βαθιά νοσταλγία διαπερνά τις σκηνές του, παρασύροντας τον θεατή στις ρίζες της δικής του μνήμης.
Από το αρνητικό του φιλμ στο λάδι σε καμβά ή σε αλουμίνιο, από την ευκρίνεια της φωτογραφίας ή του βίντεο στο εμφανές ίχνος της ζωγραφικής χειρονομίας, του χρώματος που απλώνεται δυναμικά, άλλοτε απαλά σκιασμένο, άλλοτε άμορφο και τρεμάμενο. Ο Γιαννόπουλος δημιουργεί νέα επεισόδια ιστοριών που κληρονόμησε από το οπτικό και νοητικό του παρελθόν.
Οι πινελιές του είναι ρυθμικές, ικανές να σηματοδοτήσουν τις αποστάσεις μεταξύ των ζωντανών και των άμορφων χαρακτήρων που εγκαθίστανται σε συχνά νεφελώδη ανοιχτά περιβάλλοντα ή σε αμυδρά φωτισμένα οικιακά δωμάτια.
Η έκθεση Flashback, παρουσιάζει, με λίγες εξαιρέσεις, αδημοσίευτα έργα, που δεν έχουν εκτεθεί στην κριτική και που δημιουργήθηκαν τα τελευταία πέντε χρόνια.
',%202022-2023,%20oil%20on%20aluminium,%2030x40cm.jpg)
di Giorgia Bergantin
Negli attimi più bui, risucchiato nel silenzio sordo della solitudine, si aggrappa al ricordo del dolce fruscio dei gelsi e del leggero aroma delle calle del giardino materno.
Il respiro inquieto rallenta, il tremolio assiduo delle mani si mitiga, gli occhi stanchi, invasi quotidianamente da atroci visioni, sfavillano.
Sbarca lontano, torna al focolare. Annusa, sfiora, origlia, l’essenza dell’essenziale. Dettagli ininfluenti ai più, diventano per lui fragili appigli incomparabili.
Desidera fervidamente tramutare questi flashback fulminei in realtà, prima che il degrado del presente lo divori.
La guerra lo ha malvagiamente inasprito. Il suo animo gentile si è assopito, nell’attesa di un risveglio idillico nella sua terra vivace.
Ancora immerso nella sua natura si chiede: il mio confino finirà?
Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ
της Giorgia Bergantin
Στις πιο σκοτεινές στιγμές, ρουφηγμένος στην υπόκωφη σιωπή της μοναξιάς, προσκολλάται στην ανάμνηση του γλυκού θροΐσματος των μουριών και του ελαφρού αρώματος των κρίνων στον κήπο της μητέρας του.
Η ανήσυχη αναπνοή του επιβραδύνεται, το επίμονο τρέμουλο των χεριών του καταλαγιάζει, τα κουρασμένα μάτια του, που κατακλύζονται καθημερινά από φρικτά οράματα, αστράφτουν.
Μπαρκάρει μακριά, επιστρέφει. Μυρίζει, αγγίζει, κρυφακούει την ουσία του ουσιώδους. Λεπτομέρειες που είναι ασήμαντες για τους περισσότερους, γίνονται γι' αυτόν εύθραυστα, ασύγκριτα στηρίγματα. Επιθυμεί διακαώς να μετατρέψει αυτές τις αστραπιαίες αναδρομές στο παρελθόν σε πραγματικότητα, πριν η φθορά του παρόντος τον καταβροχθίσει.
Ο πόλεμος τον έχει σκληρύνει. Η ευγενική ψυχή του έχει αποκοιμηθεί, περιμένοντας ένα ειδυλλιακό ξύπνημα στη γεμάτη ζωή γη του. Ακόμα βυθισμένος στη φύση, αναρωτιέται: θα μπει ένα τέλος στον εγκλεισμό μου;